Z pamiętnika Emigranta - Wytłumacz się z czasu

Szarpię się z myślami. Co tydzień i co dzień.

Wstając rano sam. Zasypiam wieczorem tak samo.

Zawieszony w przestrzeni. Jak towar na półce.

Niby wartościowy. Ale potrzebny nikomu.

Taka to moja emigracja. Konieczna i zbyteczny.

Sam już nie wiem. Dążąc do jednego celu.

Tracę większe wartości. Widząc je przez palce.

Jak niby piasek mi przelatują. Chwile, rosnące dzieci i ich szkoły.

Pierwsze miłości i małe problemy. I te dwa warkoczyki,

Córki co iść za mąż już pragnie. A jeszcze wczoraj.

W piaskownicy bawiła się nieporadnie.

I druga, teraz już pianistka. A ja siwe włosy na brodzie liczę.

Więc patrzę na ten piasek między palcami.

Jak na czas. Dany mi przez Boga.

Chyba źle go zużyłem. No cóż, przyjdzie się tłumaczyć.

U góry przed Nim kiedyś.

Z tej emigracji, nie wiem czy potrzebnej komuś.

Gdy teraz za późno, żeby tak łatwo wrócić do domu.

06 listopada 2022

Wytłumacz się z czasu

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.