Dwa oblicza mam.

I znamię znaków ognistych.

Wilki we mnie podwójne również drzemią dwa w ukryciu.

Jak bracia bliźniacy, czekają aż je zbudzisz.

I wezwiesz do dłoni swej ufnej.

Niby podobne i takie same ale całkowicie różne.

Jak bieguny przeciwległe i pory roku odmienne.

Jeden to ten łagodny, u stóp twych leży.

W dzień i w nocy, czuwać będzie i pieścić.

Do granic oddany, z czoła włosy odgarnie i pocałunek złoży.

I on to ja.

A dłoń moja czule na usta i twarz po skórze, dreszcz i dotyk.

Palce splecione i każdy nasz oddech.

Brzucha i piersi szybkie falowanie.

I wycie w piersi z tęsknoty.

Ale jest i ten drugi.

Brat wilczy odmienny.

On też u stóp twych czuwa.

Ale nie mówi, nie błaga.

Na twój gest minimalny skoczyć gotów.

Mocny i konkretny. O nic nie prosi.

To co jego bierze.

Do gardła i za kark, palce we włosy wplecione.

Szarpnięcie stanowcze i mocne biodra uchwycone.

A na ciele tatuaże czerwone.

Od palców zostawione.

To też ja.

Idę przed siebie, drogami swymi chodzę.

Gwiazda podróżna i wędrowca buty.

Nie odwrócę się, w milczeniu zawsze.

A z głębi mnie samotności skowyt.

Dwa wilki i dwa oblicza.

Którego dziś wybierzesz?

Tego karmić musisz.

30 stycznia 2023

Dwa oblicza jak wilki dwa

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.