Z pamiętnika emigranta - Anioł

Pamiętam, nieustannie gotowy, czuwam i czekam.

W drodze latami, zawsze od ciebie telefon odbiorę.

Palce zgrabiałe, bruzdy na czole.

I wzrok już nie ten.

Wysłucham, na odległość zaradzę.

Wezmę na plecy kłopoty, problemy.

Wiem, że dom, dzieci i sprawy w pracy.

I ludzie, ci ludzie zawistni, potwory.

Jak trzeba piersią zasłonię, obronię.

A kiedy spokojna już się spać kładziesz.

Włosy ci poprawię, na stoliku szklankę z wodą postawię.

Światło gaszę czekając aż zaśniesz.

Więc ciągnę, wracając do siebie.

Te pióra stare, w kurzu, wypłowiałe, ubabrane.

W skrzydła moje niby anielskie powbijane.

W torbą podróżną się na drogę składam.

Czekając aż może wreszcie powiesz.

Zostań. Już tam nie wracaj.

14 stycznia 2023

Anioł

Strona www stworzona w kreatorze WebWave.